Merhabalar, bugün 6 Temmuz ve biz 30 Mayıs’tan beridir görüşemiyoruz.

Bugün yine yürürken kendimi Foxconn’da intiharı bile yasaklayan zihniyeti ve fileleri düşünürken buldum. Foxconn’daki intiharları duymayanlar Foxconn Suicides@Wiki makalesine bakabilir.

Gürültü hayatta nefret ettiğim nadir şeylerden biri olabilir. Kendim hakkında çok mu iyimser konuştum, ne 😃

Geçenlerde sıcak havadan bahsetmiştim. Bugün de Sacramento’da havaların 38’lerden 20’lere düşmesi hasebiyle en sevdiğim hava olan “soğuk hava”dan bahsedeyim.

Ne yazık ki son günlerde Amerika’daki silahlı saldırı olayları arttı. Bunun son örneğiyse, Uvalde şehrindeki Robb ilkokulundaki melun saldırı oldu. Bu saldırı, Amerika’daki en fazla kişinin katledildiği üçüncü okul saldırısı olarak kara bir leke olarak insanlık tarihindeki yerini aldı.

Efemera, günümüzde geçmişe dair olmaktan başka değeri olmayan, geçmişteki günlük yaşama dair ıvır zıvırlara denir. Örneğin; 1900’lerdeki sıradan iki insanın evlilik cüzdanı. Peki, madem bunların değeri yok insanlar neden bunların satın alıyor ve koleksiyonunu yapıyor?

Şekersiz Kola ve Duygular - Samimiyet yazılarımda insanların manipülasyona ne kadar açık olduğundan bahsetmiştim. Bu yazıda insan manipüle etme sanatı olan “siyaset”in, bilime bile karıştığına kısaca değineceğim.

Kapı, adı üstünde kapama işlevini yerine getiren cisme verilen isimdir. Mekanları dolayısıyla insanları birbirinden soyutlamaya yarar.

Sacramento’da hava akşama doğru 38 dereceye kadar çıkıyor 😲 Evet, doğru duydunuz: “akşama doğru”. Zira burada hava, garip bir şekilde, hep akşama doğru ısınıyor.

Özellikle dini konularda herkes fikrini beyan ederken bazen karşı tarafta etki yaratmak bazen de kendini ikna etmek adına iddialı sözler sarf etmektedir. Bu “iddialı olma” hali hayatın içinde bulunan diğer tüm konularda da kendini göstermektedir.

Bir topun peşine 22 adam koşuyor ve siz de … Cümleyi tamamlamaya yüreğim el vermedi 😀

Gündelik hayatta herhangi bir nicelikten bahsederken çoğu zaman “üç aşağı beş yukarı” bahsederiz. Bunu bazen gerçekten miktarı hatırlayamadığımız için yaparken, bazen de karşı tarafı ikna etmek veya karşı tarafta etki oluşturmak için yapabiliriz.

Hayata bir daha, bir daha gelecek olsam bu hayatlarımda neler olmak isterdim?

Bazı anlar çıldıracak gibi hissediyorum. Bu his sanki, kalbimden beynime art arda vuran çekiç darbeleri gibi. İyi yani, kısa bir süre sonra geçiyor. Kötü yanı, aslında hiç geçmiyor ve bu durumun içerilerde bir yerde kalıcı hasar bıraktığını düşünüyorum.

İçimden geldi, yazdığım bir şiiri paylaşıyorum. Haddim olmayarak şiir kaleme aldım, lütfen acımasız olmayın. Bu laf da acımasız olacaklara en son söylenecek laftır herhalde 😃

Gençliğimde kelimelerin kökenini anlatarak kafasını “rahatsız” ettiğim herkesten özür dilerim.

Diyalog kurmanın ilk şartı, yanıt süresinin kısa olmasıdır.

Bugün Gerçek Kesit - Demir bölümünü izlerken aklıma, en beğendiğim oyunlardan biri geldi: Sanitarium. Bu yazıda oyun hakkında derin bir inceleme yapmayacağım fakat size bir makale önereceğim: Postmortem: DreamForge’s Sanitarium. Ne olur ne olmaz, bu güzide makaleyi arşivledim.

Yazılım dünyasının en büyük tutarsızlığı, herkesin kendisinin çok orijinal olduğunu zannedip aslında herkesin birbirine benzemesidir. Bunun sebebi zayıf sosyal zeka ve beceriler olabilir.

Geçen günlerde 15 sayfalık bir makale yazdık, şimdi de yine bir makale yazmaya çalışıyorum. Bu yazıda da, tıpkı bir sapık gibi, makale yazmayı yazacağım 😀

Ve işte ürkünç rüyamın bana yazdırdığı yazı dizisinin son halkası: Niye uyuyoruz ulan?!

Gördüğüm “korkunçlu” rüyanın ardından gelen ikinci yazı: Astral seyahat yolcusu kalmasın 🥶

Bugün rüyada korkuyu yaşadım. Bu da beni üç günlük bir yazı dizisi hazırlamaya itti. İlk yazım, konunun öznesi: Rüyalar.

Hepimiz iş stresi yaşıyoruz. Çoğumuz sadece hayatını idame ettirmek için çalışıyor. Fakat buna rağmen, ortalama 60-70 yıllık insan ömründe iş gibi malayani bir şey için insan kendini yiyip bitiriyor. Bir de iş arayıp iş bulamama var ki; o en kötüsü. Kısacası, iki ucu boklu değnek.

Aynaya baktığınızda, ayna da size bakıyor mu? Gözler kalbin aynası mıdır?

Sizinle yeni aldığım bir kararı paylaşmak istiyorum: Bundan sonra beni daraltan herkese ana avrat dümdüz gideceğim.

Son günlerce Gerçek Kesit@YouTube kanalına sardım. Sizinle de bu harika yapım hakkındaki görüşlerimi paylaşmak istedim.

Epey uzun zamandır dışarıdan yemek yemiyoruz ve bugün bir farklılık yapıp dışarıdan farklı yiyecekler deneyelim dedik.

Hepinizin Ramazan Bayramı kutlu olsun.

Şimdi evden çıksam 50 dakikaya işte olurum.

Bu kavram toplum tarafından genel olarak yanlış kullanıldığı gibi, yanlış kullanıldığını ifade edenler tarafından da yanlış kullanılmaktadır 😃 Peki nedir bu pasif agresif tutum?

Depresyon, hayatınızın değil algınızın değişmesi sonucu oluşur.

“Odaklanma” başlıklı yazımda, kişinin odaklanmasına yardımcı olan uyarıcılardan bahsetmiştim. “Manevi tatmin” de bu uyaranlardan biridir.

Devlet kademesindeki sistematik işleyiş her zaman düzen ve adalet getirir mi?

Normalde burada Kiss grubu ile ilgili bir yazı vardı fakat o yazıyı pek de içimden gelerek yazmadığımı fark ettim ve şimdi kalbi bir müzik türüne geldim: Arabesk.

Bugün klişe bir soruyu dile getireceğim: Özel günleri özel yapan nedir?

Yazılımın çalışma zamanında oluşan olayları gözlemlemenin yollarından biri “verbose logging”tir (T. detay günlüğü). Bu sayede detay seviyesini belirleyerek, oluşan olayları ve durumları gözlemleyebilirsiniz. Peki hayatlarımızda da böyle bir detay seviyesi ayarı mevcut mudur?

Bir işi en verimli şekilde halletmenin bir numaralı şartı, o işe odaklanmaktır. Özellikle yazılım gibi zihin odaklı bir işte odaklanma olmazsa olmazdır.

Malumunuz hepimizin hayatı zorunluluklarla dolu ve bunlara ister istemez uyuyoruz. Bazısı için çevremiz, bazısı için değer yargıları ve bazısı için de kendimiz birtakım zorunluluklara bizi tabi kılıyor. Bu kadar zorunluluk arasında en zoruma gideni, “kendini açıklama zorunluluğu”dur.

Bu konuda yeni bir bakış açısı getiremeyeceğim için yazıp yazmama konusunda kararsız kaldım. Hadi bir de ben yazayım.

Pandemisiydi zartıydı zurtuydu derken sanırım 2 yıldan fazladır insansız yaşam aracına döndüm. Bugünlerde bir şeyler kafamı kurcalıyor: Nasıldı bu insan ilişkileri?

Gariptir ki tanıdığım insanların çoğunun bir müzik zevki yoktu. Bu garabetin çok geç farkına vardım zira insanların öyle ya da böyle müzik zevki olacağını varsaymışım. Hala daha bu gerçeği kabullenmekte zorlanıyorum.

Şans oyunları veya daha arkaik ve doğru kullanımı ile “kumar”, her insanın kanında bulunan ve bundan dolayı tarihi olaylarda veya dini kaynaklarda kendine yer bulmuş bir bağımlılıktır.

Eskiden böyle miydi azizim? Spikerler, “ııı”lamadan, İstanbul Türkçesi ile konuşurdu. Peki ya şimdikiler?! İki cümleyi bir araya getiremeyen adamı çıkarmışlar, program sunduruyorlar. Adam da lalettayin işini yapıp, zamanını doldurmak derdinde. Ya benim dertlerim ne olacak? Sen beni böyle yaparak dertlendirdin işte, olmaz ki böyle!

Bugünkü yazımda fedakarlık kime, ne ölçüde yapılırsa kişiyi pişman etmez sorusunu kendimce yanıtlamaya çalışacağım.

7 Şubat’tan beri her gün en az bir yazı kaleme alıyorum. Şu yazımda “neden” ve “hangi konularda” yazdığımı anlatmıştım. Bu yazımda da her gün yazmanın zorlayıcı taraflarından bahsedeceğim.

Rahmetli Cemal Safi’nin anısına düzenlenen şiir yarışmasının bu yıl üçüncüsü düzenlenecek.

Ajanlar yazımdan sonra bir de Amerika’daki suç ve asayiş üzerine gözlemlerimi aktarmak istedim.

Malumunuz dünyada terör eylemlerini önlemek için birtakım önlemler alınmaktadır. Herkesi her an gözlemlemek pratikte mümkün olmadığı için bu konu nihayete erdirilebilmiş değil. Her ne kadar kişilerin kendini gözlemletmesi sosyal medya aracılığı ile sağlansa da bu da yeterli bir önlem değil. Peki, devletin belirlediği vicdan kuralları vatandaşları gözlemlese ve devlete haber etse; yani kuralları devlet tarafından konulan ikincil bir vicdanımız olsa ve bu devlete istihbarat sağlasa neler olurdu?

Öncelikle hepinizin Ramazan ayı mübarek olsun. Bu Ramazan ayında, “sakız çiğnemek orucu bozar mı” sorusundan gayri bir soru sorarak sizleri şaşırtmak istedim: Neden Oruç?

Bazı mevzular gereklilikten ortaya çıkarken bazısı da “iş olsun” diye ortaya çıkar. Bu yazının ilhamı DevOps kavramından gelmektedir.

Her insanın birbirine karşılıksız güven duyduğu bir dünya olsaydı güzel olmaz mıydı?

Belirsizlik, insanın zamanını eritip bitiren illet bir hastalıktır.

Başlıkta hata yoktur 😃 Arapça ile Türkçe’yi birleştirip kelime uydurdum. Yazzar, yazarlığı profesyonel bir iş olarak yapan kişiye denilmektedir.

Keşke şu yaşımda kalsaydım veya imkan olsa da geri dönsem dediğiniz yıllar illa ki olmuştur. Bazı keşkelere karşı olduğum gibi bu bakış açısına da karşıyım. Eğer bu bir bakış açısı değil de feryat ise ona bir itirazım yok; sadece kişinin bu ruh halinden çıkabilmesini temenni ederim.

Bazı durumlar vardır; çok üzücüdür fakat herkes aşina değildir.

Bugün hepimizin ara ara kabuk bağlayıp tekrar tekrar kanayan bir yarasına tuz serpeceğim: İş Bulma 😃

Bu yazıda günümüzün egemen zihniyetinin hoşlanmayacağı bir konudan bahsedeceğim: Irklar ve huyları.

Yaşanmışlıklardan çıkarılan derslere tecrübe denilmektedir. Eğer tüm insanlık başkalarının edindiği bu dersleri birer öğüt olarak alsaydı belki de insanlardan daha çok verim alınabilirdi. Fakat insanoğlu “illa ki o boku yemek” istemektedir. Bu da son derece normaldir zira duymak ile yaşamak, etki yaratması bakımından birbirinden tamamen farklıdır.

Yazılım geliştirme sürecinde kodu yazmaktan ziyade yazacağınız kodu formülize etme daha çok vakit almaktadır. En azından benim için bu böyledir. Her ne kadar yeni nesil araçlar ile bazı sorunları düşünmekten kurtuluyor olsanız bile çoğu zaman geliştirme ortamınız o kadar da steril olmayabiliyor.

“Ya kardeşim şekersiz kola mı olur?!”. Oluyormuş. “Alkolsüz bira mı olur ağbicim, ne tadı olacak öyle!”. Neden olmasın?

Günler, aylar, yıllar … Hepsi bir şekilde geçiyorlar.

Bugün yol yaptığım için yazıyı biraz geç yazıyorum. Hazır günüm yolda geçmişken Amerika ve Türkiye trafik kurallarının farklılıklarından bahsedeyim.

Üst üste kaç gündür, hep yazarken zorlandığım yazılar kaleme aldım. Bugün bir ara verip, iki sezonluk The Walking Dead: World Beyond dizisini inceleyeyim dedim.

Hayattan beklentinize ve karakterinize göre hayat size zor veya kolay gelebilir. Peki herkesin bir kere gelip göçüp gittiği bu dünyada, insanlar neden birbirlerinin işlerini kolaylaştıracağına daha da zorlaştırır?

Bugünkü konumuz veri çöplüğü yani namıdiğer “Big Data”. Şehir çöplüğünde kıymetli eşya aramak neyse internetteki veri yığınından mana çıkarmak da odur. Peki bu “mana”yı ne sağlar? İnsanların davranışlarının tespiti için harcamalarını gözlemlemek size bir içgörü sağlar mı? İnsanların gelecekteki davranışlarını müneccim boku yemişçesine bilebilir misiniz?

Yaşlı dünyamız var olduğundan beri, yavşak insanlığımızın sorunsuz bir günü olmamıştır. Bu sorunların bazısı kemikleşmiştir, bazısı kronik hale gelmiştir, bazısı da geçici olarak çözümlenmiştir ve bir yerlerde tekrar ortaya çıkmayı beklemektedir.

“Fake it till you make it”, bir şeyi yapmadan sanki onu yapmış gibi davranmayı öğütlemektedir. Örneğin; ürününüz yok ama ürünün web sayfası var, sanki ürün varmış gibi pazarlıyorsunuz. Bu strateji başarı getirdiği gibi davranış bozukluğuna da dönüşebilmektedir. Zira bir şeyin olmamasının onun varlığını ifade etmek için bir önemi olmadığını düşünen insan, bir şeyin varlığı ile yokluğu arasındaki farkı yitirmeye başlar.

Bazı konular üzerine düşünerek, zamanımı gereksiz yere harcıyorum. Bunlardan biri de hepimizin bildiği, eskiden bolca kullanılan “kendine iyi bak” sözcüğüydü. Hayat bilgisi sıfır biri olarak 17 yaşında üniversiteye gidince, çok basit konuları bile düşünerek veya deneyip yanılarak çözmek, öğrenmek zorunda kalıyorsunuz.

Benim çocukluğumda ve gençliğimde “araştırmacı gazeteci” diye bir kavram vardı. O kavram nasıl çıktı, bilmiyorum. Günümüzün popüler deyimi ise “araştırmacı yazar” 😃 Bunun ne yazık ki nasıl çıktığını biliyorum. Fakat bugün bu kavramın nasıl popülerleştiğinden ziyade, araştırmacı yazar nedir, ne iş yapar, araştırmacı yazar olmak için neler yapılmalıdır sorularını yanıtlamak istiyorum. Belki birilerinin daha araştırmacı yazar olmasına vesile olurum 😃

Şimdilik Sacramento’da yaşayan bir Türk olarak, bu şehirde azınlık bile olmadığımı bugün farkettim. Aslında azınlık demek, çoğun azı veyahut kayda alınacak derecede az demekmiş. Bu sayede şunu da farkettim ki, Türkiye’deyken bile çoğu konuda kendimi azınlık hissederdim; aslında o bile değilmişim 😃

Vallahi şu yazılım dünyasının zamanını böyle çar çur etmesini anlayamıyorum. Bir sürü beyin bir araya gelip araç-gereç geliştiriyor, sonra diğer bir sürü beyin de bunları öğrenmek için çaba harcıyor. Sonra araçlar değişiyor, versiyon ilerliyor, hurra hadi onu da öğren. Yeter kardeşim, artık buna bir dur demenin vakti geldi de geçiyor bile!

Kendimizi ifade etmek için kullandığımız araçlardan biri de kelimelerdir. Sanki kulaktan kulağa oynar gibi, duygu dile gelip ağızdan çıkarak etki alanına ulaşıncaya kadar, şekil değiştirir. Bu insanoğlunun makus talihidir.

İşte geldik, gidiyoruz peki geriye ne bırakacağız? Bizden önceki 392087391 yaşamdan bizim yaşamımızın ne farkı var ki? İnsan tipleri bile birbirine benzemiyor mu? Hatta benzemeye o kadar meyilliyiz ki, kıyasıya eleştirdiğimiz, ben öyle olmayacağım dediğimiz atalarımızın davranışlarını yaşlandıkça tekrar ediyoruz.

Yazılımcı yetiştirmek uzun süredir hayalini kurduğum bir projedir ve imkan bulduğumda yapacaklarımın başında gelmektedir. Eğer maddi altyapı ve uygun kurumsal yapıyı oluşturabilirsem, kar amacı gütmeyen bir kuruma başkanlık ederek, bu hayalimi gerçekleştirmek istiyorum. Peki yazılımcı nasıl yetiştirilir? 1 milyoncuda yazılımcı da 1 milyon mudur?

Bir yazının şiir olup olmadığını ne belirler? Basit bir soru gibi görünse de, kesinlikle değildir; ne kadar çok tanımlamaya çalışırsanız o kadar tanım içinde kaybolursunuz.

Arada sırada, özellikle Türkiye’deki kafe/restoran tarzı işletmelerin, müşteri seçtiği ile ilgili haberler okuyorum. Amerika’da da bazı dükkanların camında “We reserve the right to refuse service to anyone.” (T. Hizmet vermeyi reddetme hakkımız saklıdır) yazdığını görüyorum. Ben de bu konuda sesli düşünmek istediğim için bu yazıyı kaleme alıyorum. Yazacaklarım tamamen kendi görüşümdür, herhangi bir kanuni dayanağı yoktur.

Yıllar yıllar önce, 2010 yılı falan olmalı, o zamanki var olan Facebook hesabımda şuna benzer bir gönderi paylaşmıştım: “Facebook’a girdim, hop Facebook’tayım. Facebook’tan çıktım hop Türkiye’deyim”. Bu gönderimin manasını, sosyal medya şirketlerinin kendi isteğine göre istediğini sansürleyebildiği son yıllarda anlamış olduk.

Bugün bilgilendirici kısa bir video çektim. 3 dakikalık video için sanırım 3 saat uğraştım. Bu videonun bana en büyük katkısı diyaframımın varlığını öğrenmem oldu. Bundan önce çektiğim yaklaşık 6-7 saatlik videolarımda sesim bok gibi çıktığı, daha doğrusu çıkamadığı için, bu sefer anlaşılır olmak için sesimi düzgün ve yüksek çıkarmaya çalıştım. Ve bu sırada diyaframımın resmen zorlandığını hissettim. Artık daha gelişmiş bir diyaframa sahibim 😎

Zombi çok değişik bir kelime, popüler de bir kavram. O halde ben de bu konuda konuşmak isterim. Bugün zombilerden ve olası bir zombi kıyametinde yanınıza alacağınız üç şeyden bahsedeceğim. Hazırsanız başlıyorum.

Hepimiz her gün dünkü kendimize bir nebze yabancılaşıyoruz. Günler önce yazdıklarımı okurken beynimin içinde yankılanan ses bile sanki kırk yıllık yabancının sesi gibi geliyor. Bazen yıllar önce yazdıklarımla karşılaşıyorum ve şaşırıyorum; büyük ihtimal kendi yazdığımı bilmesem “bunu kim yazmış” derim. Ve daha dünkü kendimize bile yabancılaşan bizler, kendimizi, başkalarını ve hayatı anlayabildiğimizi iddia ediyoruz.

Yazılım işiyle ilgilenen biri olarak standartlar hayatımın merkezinde bulunuyor diyebilirim. Bir iş yapacaksam ve standardı varsa, temel kaynak olarak onu kabul ederim zira standart üzerinden ilerlemek sizi doğru yola ileteceği gibi, aynı zamanda sunduğu bakış açısıyla ufkunuzu açacaktır. Tabii eğer bu son model bir C veya C++ standardı değilse 😃 Bu yazıyı yazmaya beni iten dert, C11 ile gelen threads kütüphanesine öylesine bakarken karşılaştığım abidik gubidik durumlardır. Şimdi mamını mamını mikrofon şov yaparak sövmenin zamanıdır ama sakin kalmaya çalışacağım 😃

Kağıt para tedavülden kalkacak ve Satoshi Nakamoto tarafından temellendirilen kriptoparalar hayatımıza girecek deniliyor. Kriptoparalar özgürlük getirecek, kimse para akışını izleyemeyecek de diyorlar 😎 Size bir sır vereyim; hiçbir özgürlük bedava gelmemiştir ve kim olduğu belli olmayan, ne hikmetse hiç bilinemeyen, birinden de sizlere fayda gelmez.

Yanlış hatırlamıyorsam 2015 yılından beri Türkiye’de şirketim var, şimdi bir de Kaliforniya’da açtım. Öncelikle hayırlı uğurlu olsun 😎 Bu süreçte “şirket ne yapmalı” üzerine düşünme fırsatı buldum zira şirketimi kurduğumda bunları düşünme gibi bir şansım yoktu. Bu yazıyı okuyan genç arkadaşlara yol göstermez belki ama kendimce fikirlerimi paylaşayım dedim. Bu yazı şirket açmak isteyen fakir ama gururlu gençlere gelsin 😃

İlk üniversitemin ilk yıllarında, Sony Walkman’imde bol bol “Pentagram - Bir” kasedini dinlerdim. O zamanlar yaşım 17-18, “Ölümlü” şarkısındaki şu söz dikkatimi çekmişti: “Kurnazlık marifet değil; aptalların tesellisi”. Kendi kendime “ne vurucu bir tespit beee” dediğimi hatırlıyorum. O yaşlarda hayata dair insan pek bir şey bilmediği için çoğu durum karşısında hayrete düşüyor. Fakat bugün de bu sözü düşündüğümde, “ne vurucu be” demesem de “haklı söz, güzel tespit” diyorum.

Geçen gün aklıma, MŞŞ’nin 2012 yılında yayınladığı Yarım Kalan Türkçem @SoundCloud albümündeki Positano Lokantası şarkısı geldi. Spotify kullanmadığım için dinlemek için bi gugıla sorayım dedim ve o sırada MŞŞ’nin 2018 yılında Satılık Aşk @YouTube diye bir albüm daha yapmış olduğunu gördüm.

2000’li yıllarda Türkiye’de uydu TV’lerin ve internetin yaygınlaşması ile birlikte, insanlar için yurt dışı daha da ulaşılabilir bir hal almaya başlamıştı. O zamanlar, küreselleşme konuşulur ve dünyanın küçük bir köy haline geleceği, sınırların kalkacağı, insanların da “dünya vatandaşı” olacağından bahsedilirdi.

Bilgisayarların neden olduğu elektrik israfına engel olabilmek için “Gereksizse söndürünüz”, “Boşa Akıtmayın” gibi vurucu sloganlar gerekmektedir. Bu yazımızda bunun üzerine kafa yoralım.

Bir insanı diğerinden üstün yapan şey nedir? Bir insanı başka bir insanı neden yüce biri olarak tanımlar veya bir insan nasıl yüce biri olabilir? Kahraman nasıl olunur?

Olay gerçekleşirken yereceğiniz bir eylemi, olay gerçekleşip başarıya ulaştıktan sonra övmeyi çok seviyorsunuz. Bu yüzden bugün bu konuyu işleyeyim dedim.

Bir yazımda insanlığın beklenen patlamayı hala yapamadığından bahsetmiştim. Bu dünyadan umudunu kesmeyip sanki bir gün var olup, doğacak gibilere gelsin: Kramp - Bir Dünya Arıyorum @YouTube

Her ne kadar günümüzde popülerliği azalsa da, fanzin bi dönem için birbirlerini hiç tanımayan insanların, kendi iç konuşmalarını başkalarına aktardığı mektuplar gibiydi.

Kişi başka kültürler ile pek fazla iletişime geçmeyince, kendi kültüründe absürt bulduğu davranışları sadece o kültüre ait zannediyor. Bugün bu davranışlardan birinin daha, sadece bana/bize ait olmadığını öğrenmiş oldum.

Sizlerle güncel konuları ara sıra bazı bazı paylaşayım diyorum. Bugün beni güldüren iki haber okudum, sizler de okuyup gülün istedim.

İnsanoğlu yaşlandıkça, “… gibi yaparak” yol alıyor.

Kariyer, taşlarını kendiniz döşediğiniz nereye varacağı belli olmayan uzun bir yoldur 😃 Tanımımızı yaptığıma göre konuya geçebilirim.

Toplumların kendisini adeta bir distopyadan fırlamış gelecek tasavvurunun ortasında bulduğu gibi hissettiği şu günlerde, aklıma eskilerden bir şarkı geldi. “Nükleer savaş çıkarsa kaç milyon insan ölür” simülasyonlarını izlerken arkada müzik olsun diye bunu dinleyebilirsiniz: Grizu - Kan ve Para @YouTube

Matrix filminde makineler insanlardan enerji elde ediyordu. Bir insanın “pil hali” herhalde en verimsiz halidir. İnsandan verim almak istiyorsanız, adanmışlık duygusunu harekete geçirmeniz lazımdır ki; Neo da Trinity’e aşık olunca işler değişmişti.

Merhaba Maske Bey. Nasılsınız?

Bugünlerde insanlık aptallığında her zamanki gibi yine ısrar etti ve yeni bir savaş daha başlattı. Sanki günlük hayatımızda neşeye boğuluyormuşuz gibi bir de sürekli insanlık trajedilerine maruz kalan toplum, bir türlü beklenen patlamayı yapamadı.

İki gün önce, “Nitelik ve Nicelik” başlıklı bir yazı yayınladım. Burada “öldürmek” fiilinden bahsederken, cümlenin başına “kasten” diye bir belirteç koydum. Bu yazımda niyet - sonuç ilişkisi ve insanlığın ruhuna işlemiş bir garip durum üzerinde duracağım.

Çaresizlik hissini yaşatan şarkılar:

Bu yazıyı kaleme alırken fonda Mad Season - Long Gone Day @YouTube çalıyor. En sevdiğim solistlerden biri olan müteveffa Layne Staley ile ne de güzel bir düete imza atmışlardı. Mark Lanegan’ın vefat haberine şuradan erişebilirsiniz: Mark Lanegan @Twitter.

Bugünkü yazımın ilhamını, Megadeth’in “Countdown to Extinction” albümündeki “Captive Honour” şarkısından aldım. Gelin, şu satırlara birlikte bakalım:

Bıçkın zamanlarımda, “savaşsız bir dünya nasıl mümkün olur” diye kendi kendime sorardım. Yaş aldıkça “savaşsız bir dünya neden mümkün değil” sorusunun yanıtını aramaya başladım. Şimdi ise “savaş olmadan barış da olmaz” diyerek kendimi avutuyorum.

Günümüz insanına bir firmanın kuruluş amacını sorsam, 100 kişiden 99’u tabii ki kar elde etmek diyecektir. Fakat severek kullandığımız çoğu ürünü üreten firmaların başlangıç hikayelerine bakarsanız, bu sorunun cevabı tutku olacaktır.

Dünkü “Yaptığım Yanlışlar” başlıklı yazımda, bir programcının günahlarından biri olan “bir konuyu anlamak için yeterince uğraşmadan ona bok atmak” konusuna değinmiştim. Bugün de onun kardeşi bir günaha değinmek istiyorum: “Birinin bir konu hakkındaki değerlendirmesinden yola çıkarak, kolayına da geldiği için, o konuyu göz ardı etmek”.

Bir yazılımcı olarak yaptığım yanlışlardan birine değineceğim: Bir konuyu anlamak için yeterince uğraşmadan ona bok atmak.

Tarkan’ın Geççek şarkısının başında klasik bir “hacker” sekansı var. Ekrandaki kod tanıdık geldi, şunlar vardı:

Bugün YouTube’da kel kartal yuvası canlı yayınını izliyordum. Her gün aynı olaylar yaşanıyor: Kartal uçuyor avlanıp geliyor, yavruları besliyor. Yavrular da yavaş yavaş büyüyor. Yarın bir gün de, şanslılarsa, uçar giderler. Bu döngü böyle devam eder. Kartal avcı olur, tavşan şikar.

Merhaba. Bugün sizlere ölümden önceki son hikayemi anlatacağım.

Bilmiyorum, sizlere de öyle oluyor mu fakat ben ne zaman bir yazı yazmak istesem, ilk olarak aklıma hep şikayetvari, olumsuz konular geliyor. Eğer yazının içeriği “veryansın” tadında olacak ise o konuyu hemen çöpe atıyorum. Bir yanlışa “-kendimce- haklı itiraz” olacak ise yazıyorum.

Sayın Recai hocam (roktas) derdi ki: “Bizim meslek araç kullanım bakımından terziliğin zıttıdır; terziler yıllardır hep aynı araçlar ile çalışırken bizde sürekli kullanılan araçlar değişir”. Recai hocam bunu daha havalı söylemiştir ama ben aklımda kaldığı şekilde aktardım. Çift tırnak arasına almama bakmayın çünkü bazı dilbilgisi kurallarında zorlanıyorum; garanti yolu seçiyorum.

Bilirsiniz köylerde neredeyse herkesin bir takma adı olur. Genellikle bu adlar, kişinin öne çıkan karakter/fiziksel özelliği veya başına gelen/içinde bulunduğu bir olay neticesinde kişiye takılır. Kişinin mahlasından/isminden yola çıkarak kendisi hakkında birtakım öngörülerde bulunabilirsiniz.

Malumunuz her yerde reklamlar var, istemesek de beynimize beynimize sokuluyor. Kimi “yaa ben reklamdan etkilenmiyorum ki; ne gerek var”, kimi de “reklamın iyisi kötüsü olmaz” der. Ben bugün “reklamın iyisi kötüsü olmaz”ın tarafını tutacağım.

Bilgisayarlar ilk çıktığında ve özellikle 90’lı yıllarda hesaplama kabiliyetleri ile ön plandaydı. İnternet’in yaygınlaşması ve cep telefonlarının küçük birer bilgisayara dönüşmesiyle artık bilgisayarlar iletişim kabiliyetleri ile ön plandadır.

Biri varken biri yok olan, biri yokken biri var olan iki ihtimal üzerine tüm dijital bilgisayar sistemini tanımlıyoruz.

Adam sahnede komedi yapıyor, oyun sergiliyor ve bunun için günlerce çalışıyor. Metin yazılıyor, prova yapılıyor ve oyun sahneleniyor.

Eskiden, çok eskiden, internet bu kadar yaygın değilken, “hello world” adetinin doğuş hikayesini öğrenenler bu bilgiden keyif alıyordu. Hatta türlü türlü mitler dolaşıyor, farklı versiyonları millet birbirine aktarıyordu. O yüzden bu yazıda tabii ki “hello world” nasıl çıkmış gibi “sıkıcı” bir hikaye anlatmayacağım, gugıla yazın çıkar. Ama benim duyduğum kadarıyla şöyle çıkmış.

Bu kim bilir kaçıncı blogum, valla ben sayamadım. Yine Jekyll bana “You’re up and running!” diyor.

Yazılımcı kardeşlerim kendilerini zeki addeder. Bu yüzden her bilginin hakikatı kendilerindedir.

Arkadaşlar bu önemli bilgiyi paylaşıyorum, bilenler bilmeyenlere iletsin lütfen.