“Odaklanma” başlıklı yazımda, kişinin odaklanmasına yardımcı olan uyarıcılardan bahsetmiştim. “Manevi tatmin” de bu uyaranlardan biridir.

Manevi tatmin, insanlar ile birlikte insanlık için iş yapanlarda görülebildiği gibi, bir mühendisin problemi çözmesi sonucunda da görülebilir. Mühendisin durumunun sürdürülebilirliği azdır bu yüzden verimsizdir. Ama ilk maddede bahsettiğim meslek grubu, örneğin doktorlar ve öğretmenler, bu konuda kendilerini de eğiterek odaklanmalarını kuvvetlendirebilir. Ya da başka bir deyişle, kısa sürede transa geçebilirler.

Tabii sürekli tekrar eden durumlar ister istemez körleşmeye neden de olsa, genel olarak idealist insanlar idealize ettiği durumları korumaları gerektiğini kendilerine ara ara hatırlatırlar ve bu sayede bu körleşme mümkün mertebe azalmış olur.

Belki bir öğretmen, yıllar sonra bir öğrencisi onu tanıyınca veya bir yerlere gelince manevi hazzı yaşayacaktır. Tohum ekmiştir, çiçek olacaktır. Koparılan çiçekler kimsenin hatrına gelecek değildir, bu sayede kişi üzülmeyecektir. Ama yeşeren çiçekler, bir tane bile olsa, manevi hazzı yaşamasına sebep olacaktır.

Doktor belki bazı hastalarını kurtaramayacaktır fakat kurtardıkları da onu kurtaramadığı hastaların hayaletlerinden kurtaracaktır.

Durumu dramatize etmek profesyonel bakış açısından pek makul olmasa da, insanoğlu robot değildir ve tüm kahramanlık, fedakarlık hikayeleri saf bir bakış açısıyla sadece çılgınlığa atılmış bir adımdan ibarettir. Robot olup olmadığınızı bu videolardaki soruları yanıtlayarak test edebilirsiniz: Blade Runner - Voight-Kampff Test @YouTube, Blade Runner 2049- Both “Baseline Tests” Scenes @YouTube ve Blade Runner - Deckard Meets Rachel Pt 2 (Voight-Kampf Test) @YouTube

Manevi tatmin duygusunun hiç mi kötü yanı yok?! Tabii ki var. Ne zaman iş sürdürülebilir olmaktan çıkar ve bu duygunun oluşmasına vesile olan iki taraftan en az biri, durumu kendinden menkul sayar işte o zaman bu duygu sadece zarar verir.

Tatmin demişken bunu izlemeden olmaz 😃